Het is nog altijd een van onze grootste succesnummers: onze routes dwars door Spanje en langs de Oostkust naar Andalusië. Onlangs hebben we de gids weer volledig geüpdated, waarbij een aantal leuke camperplaatsen zijn toegevoegd.
Omdat de tijd weer langzaam rijp wordt voor een mooie najaars- en winterreis naar Spanje, plaatsen we hier een videocompilatie van 4 minuten van de mooiste plekken van Andalusië.
“We zijn nét een paar dagen weer thuis na een vakantie met de camper in Zuid Engeland. In de ANWB winkel kwam ik jullie boek “met de camper door Zuid-Engeland” tegen en nam het mee, omdat ik dacht: dát is vast handig.. En dat was het ook: we hebben er veel aan gehad. Veel goede tips, goede, leuke, praktische beschrijvingen, mooie foto’s, etc.”
“Vlakbij Barnstaple in Muddiford ligt Broomhill Sculpture Gardens van familie van de Sande (Nederlanders), sinds 1997. Op hun perceel met landhuis, bos en tuinen staan overal vele mooie beelden, dat je kunt bezoeken en je kunt verwonderen over alle prachtige sculpturen in elke zichtlijn. Het hele jaar door, alle dagen van de week te bezoeken voor 5 pond.”
Onder: gebrandschilderd venster in King Arthur’s Great Hall in Tintagel
(Foto”s ©Truus Jacob).
“Restaurant Olive garden is echt dicht en het pandje staat leeg. Wij vonden Tintagel een leuke plaats en hebben de nacht doorgebracht op het grote parkeerterrein aan de hoofdstraat, waar je met de camper mag overnachten en aan de overkant is een heel goed openbaar toilet, waar je voor 20 pence in kunt. Wij zijn ‘King Arthur’s Great Hall’ ingegaan en vinden dit toch een aanrader: hoewel misschien ‘nagemaakt’ of ‘cashen op de Arturlegende’ ( zoals het in onze gids staat – MB) is het prachtig gemaakt : het verhaal over koning Arthur en de ridders van de ronde tafel wordt verteld in een enorme ruimte met mooie muurschilderingen en 72 gebrandschilderde ramen gemaakt door Veronica Whall (!)”
“Het Barbara Hepworth museum is weer open en nu gelinkt aan Tate St Ives, dat ook zéér de moeite waard is om te bezoeken, alleen al voor het gebouw, waar vanuit je op het strand kijkt. Moderne kunst van hoog niveau!”
“Wij hadden onze golftassen mee en thuis heb ik langs de route al golfbanen-sites bekeken: de prijzen verschillen echt enorm van 15 tot 75 pond om een 18 holes te lopen. Doordat ik van te voren al gekeken had, hebben wij 3 keer op mooie banen gespeeld voor niet teveel geld. Als je ook nog door-de-week speelt, i.p.v. in het weekend, scheelt dat ook al veel geld. Ik wil benoemen: golf at Wrangaton voor 17,- ( golf tussen de schapen, die het gras kort houden) en de gewéldige baan van Cape Cornwall Golf Club met zicht op de Atlantische Oceaan, wel voor 30,- pnd, maar meer dan waard. Na een ronde golf kun je ook nog lekker douchen bij de golfclubs.”
“Verder wil ik graag een lofzang houden op Brit Stops! Jullie besteden er een klein stukje aan, maar jammer dat jullie dit niet uitgeprobeerd hebben. Wij hebben in maart dit jaar een camper gekocht ( 2ehands) voor best veel geld. We zijn sinds 1 juni beiden met (pre-) pensioen en willen veel gaan reizen in Europa. We hebben wel ervaring met campers (tig-jaar geleden een oude bus voor 5 jaar gehad en campers gehuurd) en hadden al camperplaatsen ontdekt. Vooral in Frankrijk en Duitsland zijn ze goed en veelvuldig aanwezig. In het boek “Camperplaatsen in Europa” zag ik teleurstellend weinig camperplaatsen in Engeland en ben op internet Brit Stops tegen gekomen en heb het boek besteld, om overnachtingsplaats mogelijkheden uit te breiden. Campings had ik al gezien, waren vrij duur en niet altijd toegankelijk ‘op de bonnefooi’. We hebben de 2e dag in Engeland 1 keer op een camping gestaan ( we kwamen ‘m tegen onderweg en zeiden; laten we daar gaan staan) en we moesten 37 pond betalen voor één nachtje parkeren en een douche!! Zo wordt het een dure vakantie. De volgende dag en dagen een Brit-Stop en..helemaal ‘verkocht’! Wát een leuke, gezellige plekken hebben we ontdekt! Wij kwamen uit bij pubs en Inn’s. De eerste, die we bezochten had toevallig een ‘beergarden’: een met hagen omheinde grote tuin met zitjes en daar konden we vrij zitten om te drinken, eventueel te eten en ons ontbijt te eten met mooi weer.
Daarna keek ik steeds of ‘beergarden’ vermeld stond in de gids ( héél veel Inn’s hebben er één). We werden steeds hartelijk ontvangen, hoefden niets te betalen en er niet persé te eten. Je neemt wél iets te drinken en we hebben regelmatig ( maar niet altijd) gegeten bij de Brit Stop, omdat ze een goed, betaalbaar menu hadden.”
“Wij hebben veel aan jullie boek gehad en gaan een volgende keer zeker weer op pad, met een gids van jullie als we naar Frankrijk of Portugal gaan. Komen er meer gidsen? Ik hoop t.z.t. op…Noorwegen..”
Hartelijke groeten van Truus Jacob-van Rijn
Jort Kelder maakte een tv-programma met deze tongue-in-cheek verwijzing naar het bekende standaardwerk over etiquette van Amy Groskamp-ten Have.
Toen ik onlangs een vraag van een beginnende camperaar kreeg over gedragsregels bij het camperen schoot me maar één ding te binnen: ‘campinggedrag niet toegestaan..’ Maar daarover later. Want hoe hoort het nu eigenlijk als je onderweg bent met de camper?
Camperplaatsen en parkeerplaatsen
Een vriend klaagde laatst over het enorme aantal campers dat in Franse dorpjes alle parkeerplaatsen in beslag neemt. Wij zien dat overal in Europa het aantal verbodsborden voor campers of hoogtebalken bij parkeerplaatsen toeneemt. De ergernis groeit over campers die twee of soms vier parkeerplaatsen in beslag nemen. Daarom wat mij betreft:
* parkeer alleen op parkeerterreinen als de camper tussen de lijnen van één vak past. Op vrije parkeerplaatsen zonder markeringslijnen is er uiteraard geen probleem. In Frankrijk mag je op elk parkeerterrein 24 uur staan, dus ook overnachten, tenzij dit uitdrukkelijk wordt verboden d.m.v. een officieel bord.
Het aantal camperplaatsen groeit in heel Europa. Soms liggen ze op prachtige plekken, soms gewoon op een handige plek, bijvoorbeeld vlak bij een stadscentrum, maar soms zijn het ook gribusplaatsen… * als je na aankomt op een camperplaats je camper zo neerzet dat de buren nog ruim kunnen in- en uitstappen, dat je niet onvermijdelijk bij je buren binnenkijkt en je het volume van tv of radio beschaafd houdt, zal je geen problemen krijgen. Wij zeggen onze buren altijd even gedag en merken dan vanzelf of ze het leuk vinden om een praatje maken of niet. Soms zitten we binnen de kortste keren samen aan een wijntje!
Maar het is ons ook wel gebeurd dat we, voor of achter de camper zittend op onze kampeerstoeltjes, werden aangesproken op campinggedrag. In Campercontact lezen we vaak dat ‘campinggedrag niet is toegestaan’. Wat er precies onder campinggedrag wordt verstaan is ons niet helemaal duidelijk. Kamperen met de camper in het algemeen mag best een beetje gezellig zijn, zoals op de camping, vinden we. Als anderen deur en gordijnen sluiten, vinden wij het vaak erg prettig om nog even naar de sterren te kijken bij een glaasje wijn of zo.
Het afvalprobleem
Er zijn dingen die absoluut ‘not done’ zijn:
Het lijkt vanzelfsprekend dat een camperaar dat niet doet, maar je ziet het af en toe toch gebeuren. Ik zou zeggen: aanspreken die lui.
Soms heeft een camperplaats geen mogelijkheid afval netjes achter te laten. In dat geval: meenemen naar een volgende plek of onderweg in de afvalbakken van een tankstation gooien. Soms vind je daar ook mogelijkheden om je afvalwater en zelfs het chemische toilet te legen. Truckers moeten hun troep immers ook kwijt.
Lawaai overlast
Ergens in Italië stonden we naast een camper waarvan de airco op het dak nogal nadrukkelijk ronkte. Toen onze buurman wegging bleef de airco aanstaan. We vroegen hem – heel vriendelijk – of dat nodig was. “Sorry”, zei hij. M’n kat moet thuisblijven en ik ben bang dat hij het te warm krijgt. Tja, daar hadden we niet van terug. ’s Avonds dronken we een lekker glas Toscaanse wijn uit zijn koele voorraadkast en maakten we kennis met de kat. Het bleef nog lang gezellig op de camping!
Irritanter vinden we een generator die bij nacht en ontij aanslaat. Dat kan je buren op een camperplaats of camping tot wanhoop kan drijven. Ben je afhankelijk van een generator voor je stroomvoorziening, overleg dan met eventuele buren wanneer ze er het minst last van hebben.
Ook het laten draaien van de motor, terwijl je met andere dingen bezig bent, zoals het uitrichten van de tv-antenne, kan zeer storend zijn voor je omgeving. Soms vind je niet heel snel je draai en moet je een paar keer steken voordat de camper goed staat. Dan moeten de wielen soms nog op ‘levelers’, dus nog meer heen-en-weren enz. Als het niet in een keer lukt, zetten we de motor even uit en bekijken nauwkeurig waar en hoe we willen staan.
En dan is er nog het dichtslaan van deuren. Vooral de schuifdeuren van wat oudere buscampers zijn berucht. Je moet ze echt een slinger geven om ze – met een flinke klap – dicht te laten vallen. Gelukkig zijn er steeds meer elektrisch ondersteunde schuifdeuren, waaraan bij het sluiten alleen een sensuele zucht ontsnapt.
Luifel wel of niet opzetten
Op een camperplaats is het niet gebruikelijk om je luifel uit te zetten. Meestal sta je daarvoor iets te dicht op elkaar. Omdat de luifel altijd aan de deurkant zit, is het handig om op de camping even te kijken waar de deur je buren zit. Tenzij je met vrienden kampeert is het niet zo fijn om de luifels tegen elkaar aan te zetten. Uiteraard moet je altijd elkaars privacy respecteren.
Traditie
Tenslotte: één traditie moet als verplichte etiquette blijven bestaan. Het onderweg zwaaien naar elkaar. Duitsers zwaaien steeds minder, zien we, maar Engelsen, Fransen, Belgen, Spanjaarden en Italianen blijven elkaar groeten als ze elkaar met de camper tegenkomen. Houden zo!
We waren al een dikke vijf weken onderweg toen we in de buurt van Lissabon kwamen. En hoeveel moois we tot dat moment al hadden gezien – o.a. de historische steden, Braga, Guimarães en Coimbra, natuurlijk Porto, maar ook de wijnhellingen van de Douro en de bergen van de Serra de Estrela – Sintra was toch het absolute hoogtepunt. Niet alleen vanwege dat bizarre kleurtjespaleis, gebouwd door een Duitse architect in opdracht van Koning Ferdinand II, maar zeker ook door het historisch veel interessanter Palácio Nacional, beneden aan de rand van Sintra.
In het Pena Paleis krijg je meteen associaties met de kastelen van de waanzinnige Duitse koning Ludwig, Neuschwanstein en Hohenschwangau. Niet verbazend dat deze in dezelfde tijd werden gebouwd als Pena, in het begin van de 19e eeuw.
Het strakke wit geschilderde Nationale Paleis is van een heel andere orde. Delen ervan dateren nog uit de Moorse tijd (11e eeuw) en dat is duidelijk te zien, zowel aan de fraaie galerijbogen van het hoofdgebouw als binnen in diverse rijk gedecoreerde zalen. In een van de torens aan de achterkant van het gebouw wordt je echt van de sokken geblazen: in een enorme zaal in de ‘Torre dos Brasões’ is het plafond beschilderd met alle in 1505 bekende wapenschilden van Portugese edelen. Daaronder zijn de wanden rondom gedecoreerd met ‘azulejos’, tegelpanelen met historische afbeeldingen.
In de Camperroutegids van Portugal besteden we uiteraard ruim aandacht aan deze twee paleizen, waarbij natuurlijk ook praktische zaken als bereikbaarheid, openingstijden en toegangsprijzen aan de orde komen. Ook is het goed om te weten dat er in Sintra een camperplaats is, die overigens vrij ver van het centrum van de stad ligt, waar je de bus naar het Pena paleis op de heuvel moet nemen. Wij kozen voor een gezellige camperplaats in een dorp wat verder weg en reden met een gezellige lokale bus naar Sintra. Dat alles is natuurlijk tot in de details in onze gids beschreven.
Op facebook circuleert een filmpje van een website genaamd Tips & Ideetjes over de berekening van een te hoog tarief bij de tolpoortjes van de Franse tolwegen. We zien een man met mooi getatoeëerde armen in een busje, die de Franse tolwegen de ‘grootste criminele organisatie van Frankrijk’ noemt. Ze delen volgens hem vakantiegangers met campers consequent in een te hoge tariefgroep in. De statements in het filmpje zijn echter zeer tendentieus. Mogelijk rijdt de man in een camper met een hoogte die net onder, op of ietsje boven de 3 meter is. We kunnen dat niet zien, maar we zien wel dat hij wordt heringedeeld in tariefgroep 2. Volgens hem moet je als zuinige en niemand vertrouwende Nederlander altijd op de rode knop drukken en roepen dat de prijs te hoog is. Die wordt dan meteen gecorrigeerd en zo verdien je tientallen euro’s.
Lariekoek, zoals je zoveel op internet en sociale media tegenkomt… Maar, kijk eerst even naar het filmpje!
Tijdens de tientallen reizen door Frankrijk, die we als aanloop naar het begin van onze routes over de tolwegen hebben gereden, hebben we gezien dat we consequent in tariefgroep 2 worden ingedeeld. Voor onze camper klopt dat. Toch willen we al onze volgers en vrienden aanraden om van tevoren goed na te gaan in welke tariefgroep je valt. Op anwb.nl wordt dat kort en krachtig uitgelegd. Kan niet missen. En heb je het gevoel dat de getoonde tariefgroep of het bedrag voor jou niet klopt, druk dan op die rode knop en vraag om een correctie (waarschijnlijk uitsluitend in het Frans mogelijk).
Hieronder nemen we de uitleg van de tariefgroepen, zoals die op anwb.nl staat voor het gemak letterlijk over.
Overigens staat op anwb.nl verrassend veel goede informatie voor camperaars en bovendien worden onze gidsen bij alle ANWB-winkels en via anwb.nl verkocht.
PS. 19/6/2016: Reacties op onze Facebookpagina laten zien dat het inderdaad vaker voorkomt.
Het is een van de vele prachtsteden van Noord-Italië. Maar Verona heeft iets extra’s te bieden, waarmee de stad boven aan de lijstjes staat van plaatsen die je gezien moet hebben. Tenminste, als je een beetje liefhebber bent van cultuur.
Wij begonnen onze Grand Tour naar Venetië, Florence en Rome in deze stad en het was wat je noemt een eye-opener. Allereerst omdat Verona heel dicht bij het beroemdste aller Italiaanse meren, het Gardameer, bleek te liggen. Je kunt ervan zeggen wat je wilt, maar mooi is het er zeker. Althans buiten het seizoen, maar dat geldt voor bijna alle beroemde meren en plaatsen in Italië. Het tweede pluspunt was de uitstekende camperplaats aan de rand van de oude stad. Ideaal gelegen! En de derde grote attractie: de hele binnenstad is zeer relaxed te voet te bezoeken, van het Castelvecchio aan de rivier de Adige, tot de beroemde Arena aan het weidse Piazza Brá.
Verona afficheert zich graag als de Shakespeare-stad, waar zich het beroemde verhaal van Romeo en Julia afspeelt. Op weg naar de Arena komen we een in een muur aangebracht sculptuur van de Grote Engelse Bard tegen met een wrange strophe uit het toneelstuk over de Capulets en de Montagues, waarin een wereld buiten de muren van Verona wordt afgeschilderd als vagevuur, marteling, de hel zelve…
Gelukkig wordt de soep niet zo heet gegeten in het huidige Italië en al zeker niet in Verona. Want op het Piazza Brá bij de Arena, kan je heerlijk eten en drinken en even verderop kan je zelfs de borst van Julia vasthouden. Het is een populair tijdverdrijf op een binnenpleintje dat door de plaatselijke VVV is gepromoveerd tot DE plek waar Julia op haar balkon de liefdesverklaringen van Romeo aanhoorde.
De allermooiste plek van Verona, nog boven de uitzichtpunten op de Adige, de kathedraal, het Castelvecchio en andere historische plekken, is de beroemde Arena. Ondanks de afgebrokkelde muren van de de tweede ring is dit een van de allermooiste operazalen ter wereld. De akoestiek is verbluffend. Grote opera’s van Verdi en Puccini zijn op alle niveaus woordelijke te volgen. Elke zomer weer worden hier grootse uitvoeringen gegeven van de Aïda, Rigoletto en Madama Butterfly. De kaarten zijn snel uitverkocht, maar dank zij de moderne techniek (via http://www.arena.it/arena/en) zijn er wellicht nog kaarten voor de voorstellingen van 2017 te boeken. HOudt dan vooral 21 juli in de gaten, wanneer Placido Domingo er optreedt (je weet wel: de laatste van de drie grote tenoren).
En lukt het niet om kaarten te boeken, of ligt de belangstelling op een ander vlak, dan nog blijft Verona een prachtig startpunt van de Grand Tour naar Rome, zoals we die beschreven in onze gids: Met de camper door Italië.
Kijk op http://www.camperroutes.nl/routes/camperroutes-italie/met-de-camper-door-italie/
De afgelopen weken stond religie weer centraal in Nederland. Terwijl jongere mensen vaak helemaal niet weten waar het Paasfeest voor staat, konden liefhebbers van Bach in tientallen steden in Nederland een uitvoering van de Matthäus Passion bijwonen. Het lijdensverhaal in optima forma. Voor de minder klassiek georiënteerden biedt de EO al jaren een TV-uitvoering van The Passion. Meer dan 3 miljoen mensen gaan er speciaal voor zitten.
Rond de paasdagen word ik me weer even bewust van mijn katholieke opvoeding. Herinneringen aan de paastijd komen bovendrijven. Palmzondag, de gezongen hoogmissen, de paaswake en het middernachtelijke ontbijt erna met de hele familie. Die indrukken hebben zich voor altijd in mijn brein genesteld.
Waarschijnlijk is dat de reden dat we tijdens onze reizen bijna altijd kerken bekijken. Soms zijn het simpele kapelletjes of een oud plaatselijk kerkje van nog geen honderd jaar oud. Maar heel vaak zijn het grootse monumenten.
De grootste indruk maakte de kerk van Sint Franciscus in Assisi, een van de allermooiste die we onderweg ooit zagen. Assisi zelf is al een meesterwerk van middeleeuwse bouwkunst, met z’n zware crèmekleurige muren en gebouwen. Maar de Sint Franciscuskerk is het pièce de résistance, de plek waar iedereen wil zijn.
De kerk bestaat uit twee delen. Een benedenkerk voor het gewone volk en een bovenkerk voor de elite. In de donkere ruimten van de benedenkerk zijn alle wanden, pilaren en koepels volledig beschilderd met fresco’s die het leven van heiligen en taferelen uit het oude testament uitbeelden. Dit ‘ter verheffing van het volk’. In de veel lichtere bovenkerk is het leven van Franciscus uitgebeeld in 28 fresco’s, die aan Giotto worden toegeschreven. Het koepeldak is felblauw geschilderd en voorzien van fonkelende sterren. Je krijgt er een voorproefje van het hiernamaals. In 1997 werd de kerk deels verwoest door een zware aardbeving. Inmiddels is het restauratiewerk afgerond, is alle schade hersteld en zijn ook de fresco´s in hun oude luister hersteld.
Later op onze reis door Toscane en Umbrië zien we uitzonderlijk mooie kerken, die in de tijd van de renaissance en de barok door grote kunstenaars zijn gebouwd en gedecoreerd. De kathedralen van Orvieto, Siena en Florence en zelfs die van Pisa maken een verpletterende indruk. Maar het bezoek aan die ene kerk in Assisi ondergingen we als een bijna religieuze ervaring.
Stiekem bedacht ik, heel even, dat ik waarschijnlijk nooit van m’n geloof zou zijn afgevallen als ik hier was geboren en getogen. Hoewel… de aardse geneugten van de Italiaanse keuken, zoals op dat prachtige uitzichtterras van restaurant Metastasio, of in het familierestaurant van Camping Fontemaggio, zouden misschien toch de overhand hebben gekregen.
De gids ‘Met de CAMPER door Italië, Toscane en Umbrië” is inmiddels in een geheel bijgewerkte versie verkrijgbaar bij Camperroutes.nl
In het tweede deel van deze serie geef ik een kijkje achter de schermen van het productieproces van onze nieuwe gids. Hij vordert gestaag en de bedoeling is dat we voor eind maart alles compleet hebben, zodat de bestanden naar de drukker kunnen worden ge-upload.
De stapels documentatie, die we tijdens zo’n reis van ca. 7 weken verzamelen, vullen zeker twee supermarkttassen. Onderweg heeft Loes de belangrijkste zaken bijgehouden in een klapper, die per dag een globaal beeld van onze route geeft. Beschrijvingen van campings en camperplaatsen maakt ze ter plaatse, terwijl ik met de camera rond ga. Ikzelf heb altijd een aantal notitieboekjes bij me. Kleintjes voor tijdens bezoekjes aan kerken, musea en paleizen. En wat grotere voor de uitwerking in de camper.
En dan begint het echte werk. Thuis organiseren we alles op regio en op plaats, voordat ik kan gaan schrijven. Daarna maken we een globale indeling voor het boek en dan kan ik eindelijk los gaan. Door alle aantekeningen en documentatie per hoofdstuk nog eens door te lopen, gaan alle beelden weer leven in m’n hoofd.
In de film Amadeus zegt Mozart het heel beeldend: “it’s all in the noodle… the rest is scribble, scribble bibbel..!”
Soms is een onderwerp minder inspirerend en heb ik de neiging een beetje er omheen te kletsen. Bij het herlezen sneuvelen dan vaak hele passages en moet ik echt aan de bak om de interessante zaken op te diepen. Gelukkig hebben we daar tegenwoordig internet voor en met een beetje slim zoeken vind je altijd wel iets leuks. Soms wordt een saai hoofdstuk op die manier ineens veel leuker. De uitgangspunten bij het schrijven van een artikel moet altijd zijn: kort en bondig, liever met de deur in huis vallen dan lange inleidingen maken en alle persoonlijke zaken weglaten.
Zodra een hoofdstuk af is, leest Loes het helemaal door en mag ik haar kritische kanttekeningen gaan verwerken. We hebben lang samengewerkt op de redactie van de Kampeer & Caravankampioen, dus we weten precies wat we in dit opzicht aan elkaar hebben. Je kan wel zeggen dat we een geolied team zijn!
Zodra een hoofdstuk helemaal klaar is, met inleiding en alle belangrijke gegevens eromheen, gaat Loes aan de slag met Indesign, het vormgevingsprogramma, en komt de gids langzaam maar zeker tot leven, zoals je aan de screenprints hierboven kunt zien.
We vinden het nog altijd ontzettend leuk werk en hopen er nog lang mee door te kunnen gaan.
Volgende week wil ik iets meer vertellen over de vormgeving en hoe die tot stand is gekomen in nauwe samenwerking met ons designbureau.
Begin oktober kwamen we terug van een lange reis door Portugal. Wanneer je bijna 8 weken weg bent geweest ligt er een hoop werk op je te wachten. Bijvoorbeeld: de tuin winterklaar maken. Ook al hebben we een flinke lap grond rondom ons huis, we proberen de tuin toch altijd zelf te onderhouden. Gewoon omdat we het leuk vinden. Daarnaast hebben we nog aardig wat werk voor ons bedrijfje. Dus voordat we toekomen aan het schrijven van de nieuwe gids, gaan er zomaar twee maanden overheen.
Nu ik ruim 2 maanden bezig ben met de productie van de nieuwe reisgids, lijkt het me leuk om eens kort te vertellen wat er allemaal bij komt kijken. Niet iedereen heeft op redacties gewerkt, teksten geredigeerd, foto’s bewerkt en zo, hoewel velen er een aardig idee van zullen hebben hoe het eraan toegaat. Ikzelf ben begonnen in 1968, op de PR-afdeling van een bedrijf dat helaas niet meer bestaat: Fokker Vliegtuigbouw. In die tijd had je nog loodzetsel, letterbakken, cliché’s en zo. OMG zo oud ben ik al…
Tegenwoordig gaat het allemaal iets makkelijker. Neem nou de fotografie. Je ziet het resultaat meteen en kunt het eventueel nog een keertje overdoen. Na een paar dagen moet je dan wel direct een selectie maken, anders kom je aan het eind van de reis om in de afbeeldingen. We doen dat gezellig ’s avonds in de camper, die tijdens zo’n reis er meer uitziet als een kantoor dan als een mobiele woning. Terwijl Loes de aantekeningen verwerkt en de rekeningen administreert, maak ik in Photoshop Lightroom een voorselectie en gooi de echte rommel weg. Die voorselectie is vrij grof, want pas thuis kan ik op m’n grote grafische scherm zien, wat er echt bruikbaar is.
Kort en goed, tussen half december en half januari heb ik zo’n 3.000 foto’s bekeken, waarvan er ruim 350 overbleven, die door de Photoshop-mangel zijn gehaald. Omdat ik alles in RAW fotografeer, kan en moet elke foto worden bewerkt. Het gaat er daarbij om een zo hoog mogelijke kwaliteit voor de druk te realiseren.
Elke foto wordt bovendien in hoge resolutie (300 dpi) voor het drukwerk en lage resolutie (96 dpi) voor webtoepassingen opgeslagen.
De drie foto’s hierboven zijn het topje van de ijsberg. De mooiste bewaren we natuurlijk voor in de gids. Volgende week meer over het zweet-bloed-en-tranen schrijfproces…
Op dit moment zitten we ruim 2500 kilometer van huis, berekend volgens de snelste verbinding. In werkelijkheid hebben we in de afgelopen vier weken ruim 3500 km gereden, waarvan meer dan 2000 kilometer over Portugese wegen.
Intussen hebben we alle soorten wegen wel gehad. Keurige asfaltwegen, wegen met veel reparaties erin, wegen met kuilen en gaten of diepliggende putten (voor elke huis twee), asfaltwegen met een wasbordprofiel en dat vele kilometers lang (om gek van te worden) en binnenwegen die geheel uit vierkante klinkertjes blijken te bestaan. Hoe dan ook, regelmatig rammelen de vullingen uit je kiezen en vliegen de borden of pannetjes je om de oren bij het openen van een kastje… Maar ja dat is Portugal, dus daar mogen we niet over klagen. Er staat een ongekende vriendelijkheid van Portugezen tegenover, tot nu toe de aardigste mensen die we in Europa hebben ontmoet. En een heerlijk laag prijsniveau. Zo maar een voorbeeld: in een toeristisch stadje drinken we twee koppen koffie op een terras, met elk een pastel de nata erbij. We moeten € 2,65 afrekenen. We eten regelmatig verse vis met alles erop en eraan, en zijn steevast minder dan € 35 kwijt.
Over één ding willen we ons wel beklagen: over de tolwegen. Daarvan blijken er twee soorten te bestaan. Een tolweg waarvoor je wel moet betalen, maar waar de betaalautomaat structureel ons VISA-kaartje weigert. En een tolweg waarvoor je niet hoeft te betalen. Die is gebouwd met miljarden subsidie uit het Europese Structuurfonds. Hij staat op soms tientallen meters hoge pilaren, waardoor je grandioos over het omliggende landschap kunt uitkijken. En er rijden gemiddeld zo’n 500 auto’s per uur overheen, namelijk Portugese zakenmensen, die flink tol betalen, toeristen die geen tol betalen en toeristen die een kraskaartje hebben gekocht bij een of ander servicepunt en dus wel tol betalen, omdat dat in informatie van de ANWB staat. Dat laatste hebben we nagekeken en inderdaad, er staat dat je een verbaal thuis krijgt als je niet betaalt.
Dus zapten we even door naar een link van de Portugese tolautoriteit en daar staat inderdaad enige uitleg. Je kunt een EasyToll abonnement afsluiten op vier punten aan de grens met Portugal. Als je die mist kan je kraskaartjes kopen bij de servicepunten langs de tolwegen.
Tja, leuk bedacht, maar waar staan die servicepunten ergens? Geen informatie te vinden. En wij hebben ze niet gezien, evenmin als het kantoor waar je een abonnement kunt afsluiten. Dus…?
Wij rijden vrolijk rond en nemen af en toe per ongeluk een stukje schitterende tolweg. Bij het zien van de batterijen camera’s boven de weg weten we al gauw dat we fout zitten. Maar ja, wat doe je eraan? Doorrijden dus! Vooral nadat een juriste, die we onderweg tegenkwamen, ons vertelde dat Nederland en Portugal geen verdrag hebben om kentekengegevens uit te wisselen, omdat Portugal niet aan onze strenge privacyregels kan voldoen. Bovendien is er geen verdrag om elkaars boetes te innen. Leve Europa!
Een Belgische camperaar meldde ons nog dat hem op een servicekantoor werd verteld dat buitenlanders geen tol hoeven te betalen…
(Voor meer Indianenverhalen, of voor echte ervaringen houden we ons zeer aanbevolen.
Blijft het punt dat we door Portugal rondrijden met een vaag geïrriteerd en ook ongerust gevoel. Wel met ons aller geld geweldige snelwegen bouwen (het is ze overigens gegund) en er dan zo’n hypermodern tolsysteem aanhangen dat geen enkele buitenlander begrijpt hoe het echt werkt, of hij wel of niet moet betalen en waar…
CamperRoutes 